Bali

Na terugkomst van de Semeru heb ik een heerlijk lange nacht geslapen. De volgende ochtend moest ik toch echt gaan besluiten wat ik zou gaan doen, ik besloot om gelijk maar richting Bali te gaan. Ik vond een goedkoop vliegticket en na 2 uur vertraging vloog ik 's middags naar Denpasar. Het hostel in Denpasar was niet best, maar de gastvrije eigenares maakte veel goed. Ik leerde gelijk mensen kennen met wie ik de avond doorbracht. De volgende ochtend besloot ik maar weer een scooter te huren en lekker rond te rijden over Bali. Eerst naar het strand om even lekker te zwemmen, vervolgens naar (weer) een tempel, lunch in Ubud en daar ook naar Monkeyforrest geweest. Na vertrek uit Ubud wilde ik via een alternatieve route naar Tanah Lot. Ik kwam in een klein dorpje terecht waar gelijk een paar locals naar me toe kwamen om me te helpen. Een van de locals, Meda, en zijn vrouw nodigden mij uit om een kopje thee te komen drinken. Dus ik heb gezellig in hun huis zitten kletsen over van alles en nog wat. Gelijk werd me aangeboden dat ik wel mocht blijven slapen en nadat ik vertelde dat ik 2 maanden vrijwilligerswerk ga doen, mocht ik ook wel 2 maanden bij ze logeren. Meda verzekerde dat zijn vrouw lekker ontbijt voor me zou maken. Na het uitwisselen van contactgegevens ben ik verder richting Tanah Lot gegaan. Ook dit is een tempel, maar op de foto's zie je meer van de toeristen dan van de tempel. Dit was niet echt wat voor mij dus. Na het bezoek moest ik het hostel terug vinden en dit bleek nog best lastig, vooral doordat veel straten eenrichtingsverkeer zijn. Na een tijdje rijden kwam ik uiteindelijk op de goede plek terecht.
De volgende dag besloot ik nog even echt vakantie te gaan houden voor een paar dagen voordat mijn vrijwilligerswerk ging beginnen. Ik hoorde dat Nusa Lembongan, een klein eilandje voor de kust van Bali, een echt paradijs is, dat werd dus de nieuwe bestemming. Bij aankomst werd gelijk al duidelijk dat het inderdaad een paradijsje is. Blauw water, witte stranden en bijna geen verkeer. Na een middag lekker bij het zwembad gelegen te hebben ben ik de zonsondergang gaan bekijken. Ik zag een kleine vuurtoren en vroeg aan iemand die daar dichtbij was of ik die kon beklimmen. Het was geen probleem, als ik maar voorzichtig deed. Dat bleek geen onnodige toevoeging, op veel plekken zag het eruit alsof ik zo naar beneden kon zakken. Na de zonsondergang kwam ik Anne (met wie ik een tijdje op Java gereisd had) tegen op straat en met nog een aantal anderen hebben we lekker gegeten die avond. De volgende dag ben ik in mijn eentje met een scooter het eiland gaan verkennen. Eerst ben ik over een smalle, oude hangbrug naar Nusa Ceningan gereden. Helaas was het op de dag dat ik er was niet mogelijk om van de kliffen te springen, maar een restaurantje met een waanzinnig uitzicht was een mooie plek om te lunchen. Na de lunch ben ik terug gegaan naar het hoofdeiland, waar ik Devil’s tears en Dream Beach heb bezocht. Devil’s tears zijn een aantal kliffen waar de golven op indrukwekkende wijze kapot slaan, toen ik een beetje te dichtbij stond was het ook best angstaanjagend. Dream beach is precies wat de naam zegt, een strand die je in je dromen zou zien. Na een biertje te hebben gedronken op een plek waar de zonsondergang erg goed te zien was, ben ik terug gegaan naar mijn hotel. De laatste hele dag op Lembongan heb ik genoten van de rust en heb ik ‘s avonds weer gegeten met mensen die ik eerder (in Singapore) had leren kennen. De volgende dag was het tijd om terug te keren naar Bali, de dag daarna zou ik namelijk opgepikt worden op het vliegveld van Denpasar voor mijn vrijwilligerswerk.

De middag dat ik terug kwam op Bali had ik afgesproken om even wat te gaan drinken met een vrijwilliger die samen met mij opgepikt zou worden. Na een gezellige middag en wat gegeten te hebben, liep ik langs een bar waar een band live aan het spelen was. Aan de bar leerde ik een voormalige Australische bodybuilder kennen, echt een beer van een kerel. We gingen een wedstrijdje doen met raden waar mensen vandaan kwamen, dus uiteindelijk hadden we met iedereen in de bar kennis gemaakt. Wel grappig dat je even in je eentje een biertje gaat drinken en aan het eind van de avond iedereen kent.

Zaterdag werd ik opgepikt op het vliegveld en naar het project gebracht. Slukat is de naam van de school en het ligt in Keramas. Op de school hebben kinderen/jongeren uit de omgeving de kans om Engels te leren. Bij aankomt leerde ik al gelijk veel mensen kennen, de meesten zijn Nederlands. Mijn kamergenoot komt uit Frankrijk en is echt een leuke gast, mijn ‘brother from another mother’ voor komende maand. Na in het weekend al heel veel informatie te hebben gekregen begon het vrijwilligerswerk voor mij op maandag. De lessen zijn van half 4 tot half 7, dus ik heb nog genoeg tijd om andere dingen te kunnen doen. Na de voorbereiding, begon de eerste les. De studenten zijn allemaal ontzettend leergierig en dankbaar dat ze deze kans krijgen. Dat is zeker wat anders dan mijn ervaring met de temperamentvolle Peruaanse kinderen. De lessen beginnen en eindigen met een Hindoeïstische groet en na de les komen de kinderen naar je toe om je hand te pakken en tegen hun voorhoofd te houden, dit als teken van respect en dank. In de lessen zelf is een groot verschil merkbaar in het niveau van verschillende kinderen, dus de grootste uitdaging is misschien wel om de kinderen die een lager niveau hebben toch echt bij de les te betrekken. Ik ben ervan overtuigd dat de komende twee maanden weer een fantastische ervaring gaan worden. Ik kan niet wachten om het Engels van de kinderen te zien verbeteren. Zien jullie het al voor je? Leraar Stephan?

Ik hou jullie op de hoogte,
Liefs uit Keramas!