Bolivia!

Na koningsdag gevierd te hebben op zaterdag in Puno met een Duitse, een Paraguayaanse Braziliaan, een Mexicaan en een heleboel Peruvianen, was het zondag tijd om Peru te verlaten voor Bolivia. De grensovergang was een wandeling van een paar honderd meter. Weer een extra stempel in mijn paspoort erbij. Vanuit de bus hadden we een prachtig uitzicht op de zonsondergang over lake Titicaca. Na ongeveer een uur rijden in Bolivia moesten we de bus verlaten om een meer over te steken met een boot. De boot werd op een vlot gereden en die zouden we aan de overkant weer zien. De aankomst in La Paz was veelbelovend, aangezien het donker was en de stad gebouwd is in een soort vallei zag het er prachtig uit.

De eerste dag in La Paz besloot ik de stad wandelend te gaan verkennen. Hoewel de hoogte het wandelen soms wel zwaar maakte (La Paz is de hoogste hoofdstad ter wereld op ruim 3600 meter), is het een heerlijke stad om te verkennen. Het centrum is een afwisseling tussen pleinen met prachtige gebouwen en smalle, typisch Zuid-Amerikaanse straatjes. Het leven in Bolivia is relatief erg goedkoop, op straat kun je een flesje cola kopen voor 1,20 bolivianos (ongeveer 12 eurocent). Bolivia is dan ook het eerste land waar ik ben zonder MacDonalds. Het bedrijf heeft het wel geprobeerd in Bolivia, maar ging failliet omdat het te duur was. Veelzeggend is dat er zelfs een bruiloft plaatsgevonden heeft in de MacDonalds toen die er nog was in La Paz. Na het centrum gezien te hebben, besloot ik een uitkijkpunt over de stad te gaan bezoeken. Vanaf mirador 'Killi Killi' kun je een groot gedeelte van de stad zien. Overal op de bergen zijn huizen gebouwd, echt een spectaculaire stad om te zien. Van de grote steden die ik bezocht heb tijdens mijn trip, voelt La Paz voor mij echt als de meest 'Zuid-Amerikaanse' stad.

De tweede dag in La Paz was het tijd om 'Death road' te mountainbiken. Deze weg heeft haar naam te danken aan de tijd dat het een belangrijke verkeersader was om het noorden van Bolivia te bereiken. Tegenwoordig is er voor verkeer naar het noorden een nieuwe weg en is death road vooral een toeristische attractie. Als het nog steeds zo gevaarlijk zou zijn, dan zouden er natuurlijk niet dagelijks tientallen mountainbiketours zijn. De dag begon met een korte warming up op 4700 meter. Het eerste gedeelte van de afdaling is op de nieuwe geasfalteerde weg, hier kunnen hoge snelheden met de fiets bereikt worden. Na ongeveer 25 kilometer dalen is een klim van acht kilometer die normaal gesproken met de bus gedaan wordt. Aangezien onze bus een kapot onderdeel in La Paz moest laten vervangen, deden wij de klim ook op de fiets. De klim is niet eens zo steil, maar aangezien wij nog steeds op ongeveer 3500 meter waren was het echt afzien. Achteraf kon onze groep trots zijn dat wij de enigen waren die de hele 68 kilometer op de fiets gedaan heeft. Na de klim begon de echte death road, een prachtige tocht met prachtige uitzichten. We fietsten door rivieren en watervallen, van de koude, kale top naar het warme, groene regenwoud. Het was echt een fantastische ervaring, ik hoop deze tour ooit nog een keer te kunnen doen.

Mijn laatste dag in La Paz 'genoot' ik van mijn spierpijn van de dag ervoor. Na weer rondgewandeld te hebben, besloot ik te gaan lunchen in een Nederlands cafe. Het was vreemd om bitterballen te eten met André Hazes op de achtergrond. Na een middag champions league te kijken was het alweer bijna tijd voor de nachtbus naar Uyuni. Veel mensen hadden mij gewaarschuwd voor een lange en koude busrit. De busrit werd vooral lang, rond 12 uur kregen we pech met de bus. Na een uur in de bus te hebben gewacht, raakte bij een aantal passagiers het geduld op. Op een typisch gepassioneerde Latijns-Amerikaanse manier maakten ze duidelijk aan de chauffeurs dat het toch echt wel tijd werd voor een andere bus. Voor mij was het een onderdeel van mijn Zuid-Amerikaanse ervaring. Na ongeveer een uur hadden de chauffeurs het probleem verholpen en konden we onze rit vervolgen. Ik werd ongeveer een uur voor Uyuni wakker in weer een compleet andere omgeving, de woestijn in Zuid-Bolivia. Nog steeds erg hoog, maar het landschap is hier veel vlakker.

Na een dag Uyuni verkend te hebben, het is niet zo'n bijzondere stad, begon vrijdag mijn driedaagse tour over de zoutvlaktes en door de woestijn. Na kennisgemaakt te hebben met de groep, stapten we in de jeeps om naar onze eerste stop te gaan. De eerste stop was een kerkhof voor treinen, de oudste treinen zijn meer dan 50 jaar oud. Het was spectaculair om te zien hoe 'goed' deze treinen nog waren na zo'n lange tijd. Na deze stop vertrokken we richting de zoutvlaktes, maar eerst zouden we nog een zoutfabriek bezoeken. Waar veel van ons een grote fabriek hadden verwacht, bleek het in werkelijkheid te gaan om een klein huisje. Elke familie heeft haar eigen zoutfabriek, het is hard werken zonder veel te verdienen. Na een 'fabriek' van binnen gezien te hebben, gingen we daadwerkelijk de zoutvlaktes op. Na een stop bij een restaurant dat van zout gemaakt was, gingen we naar een goede plek om foto's te maken. Doordat de zoutvlaktes zo groot zijn, kun je daar foto's maken waarbij de diepte min of meer wegvalt. Het resultaat is dat we met de groep een lading leuke foto's/video's hebben. Aangezien de zoutvlaktes (nu op 3600 meter) vroeger de bodem van de zee was, waren er ook eilanden te vinden. We bezochten een van deze eilanden, een spectaculair uitzicht, zout zover je kunt zien. Het enige wat je behalve het zout kunt zien zijn een paar andere eilanden en bergen die heel ver weg zijn. Na deze stop gingen we naar het hostel waar we de eerste nacht door zouden brengen en hoe kan het ook anders dan dat dit hostel (inclusief de bedden) van zout gemaakt is.

De tweede dag begon vroeg, we zouden erg veel gaan zien. We wisselden de zoutvlaktes in voor de woestijn en bergen. In de woestijn zijn veel vulkanen, waarvan een aantal actief zijn. Na een rokende vulkaan gezien te hebben, bezochten we een reeks laguna's in de bergen. In deze laguna's waren veel flamengo's te vinden en door de vele mineralen in het gebied is elke laguna anders. We hebben een rode, groene, stinkende en giftige laguna gezien. Na een stop bij een reeks rotsen die door de omstandigheden in de woestijn een bijzondere vorm gekregen hadden, gingen we naar het hoogste punt van de tour op 5000 meter hoogte. Op deze plek waren geisers te vinden, de combinatie van de stoom en de zonsondergang maakt het een mysterieuze, maar prachtige plek. Ons eindpunt van de dag was een hostel naast natuurlijke warmtebronnen. De warmtebronnen hebben we met onze geweldige groep 's nachts bezochten. Het was een fantastisch moment, op 4400 meter hoogte, ijskoud en pikdonker, genieten van de warmtebron en een adembenemende sterrenhemel. Een van de meest bijzondere momenten tijdens mijn trip.

De derde dag stond in het teken van een gedeelte van de groep afzetten bij de grens met Chili en daarna terugkeren naar Uyuni. Ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om voor een minuut illegaal de grens over te steken, ik ben dus ook in Chili geweest tijdens deze reis. De terugweg naar Uyuni was lang, maar nog steeds in een prachtige omgeving. Na in Uyuni een hapje gegeten te hebben, zocht ik mijn hostel op. De volgende dag moest ik vroeg opstaan, want mijn vliegtuig zou om 7.45 vertrekken naar La Paz…

Voor binnenlandse vluchten in Bolivia willen ze dat je een uur van tevoren aanwezig bent op het vliegveld. Dus ik was keurig om 6.35 op het (mini-) vliegveld in Uyuni. Daar aangekomen bleek al snel dat mijn vlucht een uur vervroegd was, zonder het te laten weten, en ik niet meer in kon checken. Dat was een probleem aangezien ik in de middag een vlucht van La Paz naar Lima had en de maatschappij alleen een tweede vlucht had om 8 uur 's avonds. De oplossing was dat een andere maatschappij de derde van de drie dagelijkse vluchten om 8 uur 's ochtends verzorgde. Dus ik moest wachten op het vliegveld en de dame van de informatiebalie zou me helpen zodra er mensen van de andere maatschappij kwamen. Het werd 10 voor 8 en er was nog steeds niemand, dus ik besloot maar eens te informeren of er nog mensen kwamen. De dame van de informatiebalie belde wat rond en vertelde dat ze dacht dat er binnen 10 minuten wel mensen zouden zijn. Prima, dus ik bleef nog even wachten. Zo'n 20 minuten later kwam de dame naar me toe om te vertellen dat de vlucht geannuleerd was omdat het vliegtuig in onderhoud was. Ze adviseerde mij om naar het kantoor van de eerste organisatie te gaan. Daar aangekomen ging de organisatie voor mij aan het werk, en ik moet zeggen dat ze het perfect opgelost hebben. Ik had de avondvlucht naar La Paz en ze zorgden ervoor dat mijn andere vluchten naar een dag later verplaatst werden, zonder extra te hoeven betalen. Het enige probleem was dat ik mijn dag nu in Uyuni moest doorbrengen, en er bijzonder weinig in Uyuni te beleven is. Ik was dan ook blij toen het eindelijk avond was en ik kon vertrekken naar La Paz. De vlucht was in een klein vliegtuig met 8 andere passagiers, ik heb totaal geen moeite met vliegen, maar dit was toch wel even spannend. In La Paz was het vooral wachten op mijn vlucht naar Lima en vervolgens Trujillo. Op het vliegveld in Lima zag ik opeens Stephen en Ammy, een Engels koppel waar ik ruim 2 weken in Brazilië samen mee gereisd heb. Het was erg leuk om hun weer te zien en gelukkig hadden we de tijd om bij te kletsen over de reiservaringen die we gehad hadden in de tussentijd. Ik ben benieuwd wat de volgende plek is waar ik ze ga ontmoeten.

Nu heb ik nog twee dagen in Huanchaco voordat mijn terugreis naar Nederland begint. Ik had best langer in Zuid-Amerika kunnen blijven, maar nu het dichtbij komt is het prima om weer naar huis te gaan. Ik heb er zin in om iedereen weer te zien en bij te praten. Tot (heel) snel!

Liefs uit Peru
Stephan