Vrijwilligerswerk, Huaraz, Cusco en Machu Picchu

Na een nacht in de bus van Trujillo naar Lima, zit ik op dit moment te wachten op het vliegveld voor mijn vlucht naar Cusco. Na zeven weken in Huanchaco doorgebracht te hebben, ga ik nu een trip voor twee weken maken. Ik ga op vakantie terwijl ik op vakantie ben zeg maar. De komende uren heb ik mooi tijd om terug te blikken op de afgelopen weken.

Mijn werk met de jongens bevalt me nog steeds goed, al zijn er dagen bij die wel erg vermoeiend kunnen zijn. De jongens hebben allemaal oneindige energie en kunnen soms ook echt het bloed onder je nagels vandaan halen. Het was dan ook een welkome afwisseling om twee weken geleden een weekend Huanchaco te verlaten. Samen met twee andere vrijwilligers vertrok ik vrijdagavond met de bus naar Huaraz. Typisch Peru, van tevoren werd ons verteld dat het ongeveer 5 uur zou duren, maar in de bus werd al snel duidelijk dat we 8 uur in de bus zouden zitten. Na een nacht zonder veel te slapen kwamen we midden in de nacht in Huaraz aan en na een uur verdwaald rond gelopen te hebben vonden we ons hostel. Bij aankomst boekten we gelijk een tour voor de eerste dag, we hadden nog een halfuur om wat te slapen.

De eerste dag in Huaraz bezochten we de Pastoruri glacier, die bevindt zich op ongeveer 5250 meter hoogte. Na een rit van anderhalf uur over een onverharde en slechte weg, met gelukkig een aantal stops, hoefden we nog maar anderhalf kilometer te wandelen. Wij waren teleurgesteld, we hadden een flinke wandeling verwacht. Achteraf was het waarschijnlijk de zwaarste anderhalve kilometer die ik ooit gewandeld heb. De combinatie van de hoogte (in minder dan 20 uur van 0 naar 5000+ meter) en de korte nacht maakten het erg zwaar. Maar het was zeker de moeite waard, de glacier is erg bijzonder om te zien. Helaas zal de glacier door de opwarming van de aarde naar verwachting binnen 15-20 jaar verdwenen zijn. Dit was ook de reden dat we niet op de glacier mochten, het is te gevaarlijk aangezien er regelmatig grote stukken afbreken. De weg terug van de glacier naar Huaraz was over de zelfde weg als heen. Aangezien we erg moe waren, wilden we het liefst zo snel mogelijk terug naar het hostel, maar een lekke band zorgde ervoor dat het nog wat langer duurde. Na een goede maaltijd en wat rust voelden we ons 's avonds al stukken beter.

De tweede dag in Huaraz vertrokken we 6 uur 's ochtends richting het beginpunt van onze hike naar laguna 69. Na een paar uur in de auto begon onze 13 kilometer wandeling. Deze wandeling was echt prachtig, we liepen door de bergen, langs watervallen, door prachtige natuur en langs heel veel koeien. Ik voelde me zoveel meer comfortabel met de hoogte dan tijdens de wandeling naar de glacier. Na ongeveer 3 uur wandelen en genieten van de omgeving kwamen we af en toe wandelaars tegen die op de weg terug waren. Ze vertelden ons dat we dichtbij waren en dat het prachtig is. Ik was niet meer te houden en toen kwam de helderblauwe laguna in het zicht. Het was zo adembenemd mooi, elke omschrijving die ik kan geven zou de laguna te kort doen. Op 4600 meter hoogte, omringd door witte bergtoppen, een laguna die zo blauw is als blauw kan zijn. Volgens mij heb ik in een van mijn blog geschreven dat de Iguazu watervallen het mooiste was wat ik ooit gezien heb, daar ben ik nu niet meer zo zeker van. De dag werd perfect gemaakt door de zon die op de terugweg doorbrak en de besneeuwde bergtoppen nog mooier maakte. In de avond dineerden we met mensen die we ontmoet hadden onderweg naar de laguna. Het enige smetje op die dag was dat onze nieuwe kamergenoot vermoedelijk niet gedoucht had voor een aantal maanden en zijn lucht verspreidde in onze kamer.

De laatste dag in Huaraz bezochten we natuurlijke warmtebronnen en gebruikten we de middag om rond te wandelen in de stad zelf. We vonden een grote overdekte markt waar alles verkocht wordt, van fruit en groente tot speelgoed en schoenen. Het meest bizarre was toch wel dat er complete koppen van schapen, koeien en varkens verkocht werden. Na een geslaagd weekend Huaraz was het tijd om terug te keren naar Huanchaco.

De dinsdag dat we terugkwamen in Huanchaco was de dag dat Katrina terug naar Canada zou gaan. Katrina heeft ruim 7 maanden met de jongens van mundo de niños doorgebracht. Ze is een fantastisch persoon die echt geweldig werk verricht heeft. Die dag was het dus hard nodig dat we allemaal aanwezig waren bij mundo de niños. We hebben met z'n allen geprobeerd om het afscheid makkelijker te maken. Maar logischerwijs waren er aan beide kanten veel tranen en hadden sommige jongens het er langere tijd moeilijk meer. Ondertussen is alles wel weer zoals het was, al zijn de jongens Katrina natuurlijk nog niet vergeten. Mijn werk is nog steeds om er voor de jongens te zijn als een vriend, maar ik probeer regelmatig om meer 1-op-1 tijd te creëren. Een van de jongens die in het huis woont is Juan. Juan is 15 jaar en zijn passies zijn fotografie en voetbal. Hij is fotograaf voor Fairmail, een organisatie die kaarten verkoopt, maar alle opbrengsten gaan naar de fotograaf. Afgelopen week zijn we samen naar Huanchaco geweest om foto's te maken. Het mooie aan 1-op-1 tijd is dat je wat meer kunt praten over over persoonlijke omstandigheden. Juan is echt een inspirerende en slimme jongen, ik hoop dat hij de mogelijkheid krijgt om te studeren, want dat zou voor hem een manier kunnen zijn om uit de huidige situatie weg te komen. Op dit moment werkt hij gedurende de week en gaat hij naar school op zaterdag en zondag. Hij is daar zelf niet blij mee en er wordt nu gekeken naar de mogelijkheden om de situatie om te draaien zodat hij weer naar school gaat gedurende de week.

Zoals gezegd ga ik nu dus op 'vakantie', twee weken weg uit Huanchaco. Ik vertrek vanmiddag van Lima naar Cusco, waar ik morgenochtend vroeg vertrek om de vierdaagse Salkantaytrail naar Machu Picchu te gaan doen. Na Cusco ga ik Puno (lake Titicaca) en La Paz (hoogstgelegen hoofdstad) bezoeken. Van La Paz reis ik vervolgens naar Uyuni, Zuid-Bolivia en vanaf daar ga ik een driedaagse tour over de zoutvlaktes doen. Na Uyuni zal ik voor een paar dagen terug keren naar Huanchaco en dan kom ik alweer terug naar Nederland. Maar eerst nog genieten van alles wat ik ga zien/meemaken.

Cusco/Salkantay trail
Wegens gebrek aan fatsoenlijk internet is het me nog niet gelukt om mijn nieuwe reisverslag te uploaden. Ondertussen heb ik al weer heel wat meegemaakt, dus daar kan ik gelijk over schrijven. Zondagmiddag kwam ik aan in Cusco en ik besloot gelijk de stad te gaan verkennen. Cusco is een prachtige oude stad en ademt een en al cultuur. Op elk plein was wel wat te beleven. Na een paar uur genoten te hebben van de sfeer in de stad, vond ik een kerk waar een paasdienst aan de gang was. In het Spaans kon ik van de Bijbellezing nog wel iets volgen, maar de preek was echt teveel van het goede.

De volgende morgen werd ik om 5.30 bij mijn hostel opgepikt om te beginnen aan de Salkantay trail. Dit is een 4 daagse wandeling door de bergen naar Machu Picchu. De eerste dag werden we met een bus naar het punt gebracht waar we onze kok ontmoetten en de paarden bepakt werden. De wandeling naar het eerste kamp was ongeveer 5 kilometer bergop. Ook hier kon ik merken dat we op hoogte waren, het ademen was een stuk moeilijker. Na de wandeling volgde de eerste lunch, het eten tijdens de hele trip was verrassend goed! Na de lunch besloten we om de wandeling naar een laguna op ongeveer anderhalf uur te maken, een klim van ongeveer 400 meter, naar 4200 meter hoogte. De laguna was mooi, maar lang niet zo mooi als laguna 69. De afdaling terug naar het kamp was erg prettig na de hele dag geklommen te hebben. Iedereen besloot na het diner om op tijd te gaan slapen, ondanks de koude nacht sliep ik erg goed.

Dag twee van de trail begon om 5 uur met een kop warme coca thee. Voor coca thee worden dezelfde bladeren gebruikt als waar cocaïne van gemaakt wordt. De bladeren worden ook gebruikt om op te kauwen en veel Peruvianen doen dat de hele dag. Men zegt dat het helpt tegen hoogte, al weet ik niet waarom dat zo zou zijn. Eenmaal uit de tent bleek dat de bergtoppen om ons kamp voorzien waren van een verse sneeuwlaag, een prachtig gezicht. De tweede dag zouden we klimmen van 3800 naar 4600 meter. Ik voelde me erg goed, het was duidelijk dat ik beter gewend raakte aan de hoogte. Ik was dan ook blij dat iedereen in zijn eigen tempo liep. Vanaf de morgen werd ik vergezeld door een hond die de hele dag bij me zou blijven. Aangezien het de hele nacht geregend/gesneeuwd had, ging de wandeling door modder, riviertjes en sneeuw. Onderweg naar boven bleek dat het voor best veel mensen te zwaar was, die werden door paarden naar de top gebracht. Aangezien ik als een van de eersten boven was, had ik tijd om te genieten van het uitzicht terwijl ik op de anderen aan het wachten was. De afdaling was zwaar aangezien er veel losse stenen lagen. Ik zag halverwege het eerste gedeelte van de afdaling een klein kamp, ik wist niet zeker of dat ons kamp was, dus besloot om te gaan kijken. Dat had ik beter niet kunnen doen, want ik eindigde door deze omweg tot mijn enkels in de modder. Na het schoonmaken van mijn schoenen vervolgde ik de route met natte schoenen en sokken, niet erg fijn. Gelukkig scheen de zon op onze lunch-plek, dus na de lunch waren mijn schoenen en sokken grotendeels gedroogd. De gids zei na de lunch dat hij dacht dat ik de laatste 8/9 kilometer wel in anderhalf uur kon doen. Als iemand zoiets tegen mij zegt, dan moet ik dat natuurlijk proberen. Het lukte net niet, maar doordat ik snel beneden was kon ik nog 2 uur genieten van de zon in het kamp. Het bier was niet koud, maar na bijna 20 kilometer in de bergen, smaakte het geweldig.

De ochtendwandeling op de derde dag was ongeveer 5 uur door het regenwoud. Na de koude bergen was het aangenaam warm in het woud. Veel natuur en watervallen, een prachtige wandeling! Tijdens een pauze hadden we bijna een ongeluk. We zagen niet dat er een rots naar beneden was gekomen, deze rots werd gestopt door een boom die daardoor omviel en bijna op ons terecht kwam. Gelukkig waren we allemaal op tijd weg, maar erg veel scheelde het niet. Na de lunch was het voor mij tijd om afscheid te nemen van de rest van de groep. Om een of andere onverklaarbare reden had ik gekozen voor de 4 daagse trail, de rest van de groep deed 5 dagen. Ik ging met de trein naar Aguas Calientes, een mooie treinrit in een klassieke trein. In Aguas Calientes ontmoette ik Sarah en Eleanor, zij woonden een tijdje in het vrijwilligershuis in Huanchaco en met hun had ik Huaraz bezocht.

Dag 4 van mijn trail werd ik met een bus naar Machu Picchu gebracht. De eerste twee uur onder begeleiding van een gids en daarna had ik alle tijd om zelf rond te lopen. Ondanks dat het erg mistig/bewolkt was, was het erg bijzonder om de oude stad te zien. Het is onvoorstelbaar dat de Inca's bijna 600 jaar geleden in staat waren om deze stad te bouwen op deze locatie. En dan zijn er ook zoveel slimmigheden in de stad om te bepalen welke tijd in het jaar het is. Door middel van de stand van de zon wist men wanneer er bijvoorbeeld geoogst moest worden. Ondanks de drukte met alle toeristen is dit echt een must-see. Mocht je ooit de kans krijgen om deze plek te bezoeken, dan zou ik wel aanraden om een meerdaagse trail te doen, dit maakt het nog specialer in mijn beleving. Op ongeveer een uur wandelen van de stad is de 'sungate', een fraaie, maar ook zware wandeling. De sungate is niet zo bijzonder, de wandeling des te meer. Terug in de stad is er een andere wandeling naar de Inca-brug, een nog spectaculairdere wandeling langs diepe afgronden. Nogmaals, het is echt onvoorstelbaar wat de Inca's allemaal gebouwd hebben. Gelukkig is Machu Picchu niet ontdekt door de Spanjaarden en daardoor intact gebleven. Ik heb de terugweg van Machu Picchu naar Aguas Calientes weer gewandeld, daarna was ik er wel even klaar mee. 's Avonds rond 10 uur was ik terug in mijn hostel, mijn nacht werd verstoord door een koppel dat in het stapelbed boven mij besloot de liefde te bedrijven.

Vrijdag had ik nog de hele dag in Cusco voordat mijn bus naar Puno vertrok. Op de plaza de armas was een soort wedstrijd voor scholen bezig. Het was mij niet helemaal duidelijk wat het was, de groepen moesten paraderen voor een jury. Het had iets te maken met de Peruviaanse politie. Na het ophalen van mijn Salkantay t-shirt, ontmoette ik Sarah en Eleanor weer. Voor hun was dit echt het einde van hun trip. Na een goede lunch, bezochten we het Inca-museum. Aangezien zij hun bus moesten halen, was dit het snelste museum-bezoek ooit.

Zaterdag kwam ik vroeg in de ochtend aan in Puno (aan het Titicaca meer). Na wat extra slaap besloot ik wat rond te gaan wandelen, het werd een overdosis Peruaanse cultuur. Na een gedeelte van een bruiloft bijgewoond te hebben in een kerk, kwam ik terecht op een plein waar hetzelfde gebeurde als de dag ervoor in Cusco, alleen nu was het voor militairen. Het was een indrukwekkende ceremonie, helaas werd mij verboden om het te filmen. Puno is niet zo'n interessante stad, morgen ga ik een boottour naar de drijvende eilanden doen en daarna zal ik mijn reis vervolgen naar La Paz. Over twee weken ben ik alweer thuis, het einde van mijn reis komt nu echt in zicht. Hoewel mijn reis best langer had mogen duren, heb ik er ook wel zin in om weer thuis te zijn.

Tot snel, liefs uit Peru,
Stephan