The other side of South-America

Ondertussen is het alweer ruim drie weken geleden dat ik in Peru aankwam, en dus ook dat ik mijn laatste blog geschreven heb. Tijd voor een blog over mijn ervaringen tot dusver in Huanchaco en omgeving.

Bij mijn aankomst op het vliegveld van Trujillo werd gelijk al duidelijk dat het klimaat hier anders is dan aan de oostkust van Zuid-Amerika. Ik wisselde het groene Brazilië met prachtige stranden in voor het kale, woestijnachtige landschap van Peru. Ik werd van het vliegveld opgehaald door een andere vrijwilliger, die bracht mij naar het vrijwilligershuis, de plek waar ik woon. In totaal wonen 8 mensen in het vrijwilligershuis, de rest van de vrijwilligers wonen in hostels of gastgezinnen. De organisatie waar we voor werken heet Otra Cosa (www.otracosa.org en like ons op Facebook). Otra Cosa heeft verschillende projecten in en rond Huanchaco. Ik werk bij mundo de niños in Huanchaquito.

De eerste dagen in Huanchaco stonden vooral in het teken van mij voorstellen aan iedereen en het dorp leren kennen. Huanchaco staat bekend als een surfparadijs, de stranden zijn niet bijzonder mooi in vergelijking met de prachtige Braziliaanse stranden en het water is koud, maar de golven zijn indrukwekkend. In Huanchaco is elke dag een versmarkt, ik ga daar elke ochtend heen om een verse sap te drinken en om mijn dagelijkse fruit en groente te kopen. Het vlees wordt ongekoeld bewaard, dus daar durf ik me nog niet aan te wagen. Het beste aan Huanchaco vind ik de zonsondergang, geen dag is de zonsondergang hetzelfde, maar elke dag is het prachtig.

Mundo de niños
De eerste donderdag had ik mijn eerste kennismaking met het project waar ik werk, mundo de niños. Ik had een gesprek met een psycholoog (in het Spaans). Het gesprek verliep prima en de afspraak was dat ik een email zou ontvangen wanneer ik zou beginnen. Maar ik ben nog steeds in Zuid-Amerika en er volgde dus geen email. De mensen van het project vroegen een week later aan een andere vrijwilliger wanneer ik zou komen. Ik heb nog steeds geen email ontvangen maar ben ondertussen al volop aan het werk. Mundo de niños is een huis voor voormalig straatkinderen. Er wonen echter alleen jongens, de jongste is zeven en de oudste is 15. Het doel is om de jongens een zo gewoon mogelijk leven te geven. Ik probeer dus vooral om er voor ze te zijn als een vriend. Aangezien de jongens nog zomervakantie hadden, was het vooral veel voetballen en naar het strand gaan. Ik vermaak me prima, al mis ik soms wel iets van een structuur. Ik verwacht dat er meer structuur zal zijn wanneer school begint volgende week. Ik heb veel plezier met de jongens, maar af en toe ben ik wel verbaasd over hun streken. Elke dag gebeurt er wel wat, een paar voorbeelden:

- Als de jongens 'stoeien', is dat eigenlijk gewoon vechten. Ze gebruiken hun vuisten en schoppen gerust op elkaar in. Ik moest daar in het begin wel aan wennen. Vooral dat de jongens gerust doorgaan als iemand op de grond ligt. Het is lastig om op zulke momenten te bepalen wanneer het te ver gaat.
- We gingen van Huanchaquito naar het strand in Huanchaco, natuurlijk moesten we eerst proberen of het lukte om met z'n allen in een taxi te passen. We waren met 12 kinderen en 3 begeleiders, helaas paste het niet en gingen we met de bus. Bij het strand aangekomen namen we plaats naast de pier. Voor de pier is een entreeprijs van 0,50 centimos (ongeveer 12,5 eurocent), maar de jongens klommen aan de zijkant op de pier om eraf te springen. Later in de middag liepen ze gewoon naar binnen via de entree. Een van de jongens wilde met zijn bodyboard van de pier afspringen, maar hij mocht de pier niet op met zijn board. Hij gaf zijn board aan een van de andere jongens en liep die pier nonchalant op terwijl hij zei: "Tengo nada". Vervolgens gaf de andere jongen zijn board terwijl hij iets verder op de pier was.
- We liepen vanaf het huis naar het strand in Huanchaquito, de jongens renden vooruit. Toen ik op het strand aankwam bleek dat een van hun nodig zijn behoefte moest doen en besloten had om daar een kuiltje voor te graven. Natuurlijk hadden de andere jongens de grootste lol.
- De bedoeling was dat we op een vrijdagmiddag naar Huanchaco zouden gaan met de hele groep, maar het werd later en later omdat een van de begeleiders had besloten om te gaan slapen. Iedereen raakte verveeld en wat begon met ballen overgooien van de patio naar het balkon eindigde in een groot gevecht waarbij vooral schoenen en slippers door de lucht vlogen. Ik zal trouwens niet ontkennen dat ik daarbij betrokken was. Nadat de slippers die op het dak terecht waren gekomen daar vanaf gehaald waren, vertrokken we dan toch naar Huanchaco, het was ondertussen donker en best wel fris. Desondanks liepen we de pier op, een aantal van de jongens besloot dat het nog warm genoeg was om te zwemmen en sprongen onder aanmoediging van de rest in het koude water.

De tijd die ik niet gebruik om te werken, doe ik veel andere dingen. Ik heb surflessen gevolgd, nadat ik drie jaar geleden voor het laatst in Portugal had gesurfd ging het nog best goed. Ik ben naar de mall in Trujillo geweest, de mall is slechts 20 minuten met de bus vanaf hier, maar je waant je in een compleet andere wereld. Deze mall zou overal ter wereld kunnen zijn, een groot contrast met de omgeving waar we leven. Behalve mundo de niños heeft Otra Cosa veel andere projecten in de omgeving, bij een aantal van deze projecten heb ik geholpen. Daarnaast hebben we met de vrijwilligers een soort buurtcentrum in 'Cerrito de la Virgin', we hebben samen met de mensen van de wijk het gebouw van binnen geschilderd. Na het schilderen zorgden de vrouwen in de wijk voor een pollada, een feestje dat min of meer bestaat uit het eten van zoveel mogelijk kip.

Afgelopen weekend ben ik naar een voetbalwedstrijd in Trujillo geweest, Cesar Vallejo - UTC. Het leek soms meer op een ontmoetingsplaats voor mensen dan een voetbalwedstrijd. Iedereen zat te genieten van het zonnetje en keek ondertussen ook nog naar een voetbalwedstrijd. 'We' wonnen met 3-0 en een dag later zag ik Ajax hetzelfde doen tegen Twente waardoor het kampioenschap zo goed als binnen in. Na het kijken van Ajax hebben we Huaca de la luna bezocht. Huaca de la luna is samen met Huaca del Sol wat overgebleven is van de hoofdstad van de Moche-cultuur. Dit is een beschaving die bestond tussen 0 en 750 na Christus. Erg bijzonder om te zien dat sommige delen nog erg goed intact gebleven zijn.

Voor de komende tijd hoop ik een paar trips te kunnen plannen om wat meer van Peru te zien. Het is al wel zeker dat ik volgend weekend Huarez ga bezoeken, ik kan niet wachten tot het zover is. Later deze maand hoop ik in ieder geval Machu Picchu te gaan bezoeken.

Tot zover,
Un abrazo de Peru,
Stephan